Περιγράφει με γλαφυρό τρόπο τον Έλληνα, τον τρόπο ζωής του, την κρατούσα κατάσταση και την κοσμοθεωρία της Ελληνικής κοινωνίας της εποχής και το σημαντικότερο, δεν χρειάζεται ν’ αλλάξεις ούτε ένα στίχο του για να το προσαρμόσεις στη σημερινή Ελληνική πραγματικότητα.
Η διαχρονικότητα του ποιήματος του Σουρή, που σατιρίζει την οικονομική συμπεριφορά της εποχής του, είναι πασιφανής καθώς η κατάσταση στην Ελλάδα όχι απλώς παραμένει ίδια αλλά χειροτερεύει μέρα με τη μέρα.
Το ότι ο Έλληνας δεν έχει αλλάξει καθόλου τις συνήθειές του και την ιδιοσυγκρασία του εκατό χρόνια μετά, αποδεικνύει σε όλο της το μεγαλείο ότι, σαν λαός δεν αλλάζουμε και τα κουσούρια μας είναι διαχρονικά και μάλλον… αθεράπευτα. Η ιστορία επαναλαμβάνεται, γιατί «λαός που δεν γνωρίζει τις ρίζες του και την ιστορία του δεν έχει μέλλον»…
«Ἀνθολογία τῆς Οἰκονομίας -συλλεγέντα καὶ ἀναρτηθέντα ἐπὶ τῇ πανηγυρικῇ ἐλεύσει τοῦ ΔΝΤ»
Να τρέφει όλους τους αργούς, νά ‘χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα και δόξης τόσα μνήματα;
Νά ‘χει κλητήρες για φρουρά και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε τον κλέφτη να γυρεύουνε;
Όλα σ’ αυτή τη γη μασκαρευτήκαν ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.
Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι, κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού συγχρόνως μπούφος και αλεπού.
Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο- να παριστάνει τον ευρωπαίο.
Στα δυό φορώντας τα πόδια που ‘χει στο ‘να λουστρίνι, στ’ άλλο τσαρούχι.
Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο, ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης, λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.
Και ψωμοτύρι και για καφέ το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς σαν πιάσει πόστο: δερβέναγάς.
Δυστυχία σου, Ελλάς, με τα τέκνα που γεννάς!
Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα, τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;
ταμείο δίχως χρήματα και δόξης τόσα μνήματα;
Νά ‘χει κλητήρες για φρουρά και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε τον κλέφτη να γυρεύουνε;
Όλα σ’ αυτή τη γη μασκαρευτήκαν ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.
Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι, κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού συγχρόνως μπούφος και αλεπού.
Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο- να παριστάνει τον ευρωπαίο.
Στα δυό φορώντας τα πόδια που ‘χει στο ‘να λουστρίνι, στ’ άλλο τσαρούχι.
Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο, ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης, λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.
Και ψωμοτύρι και για καφέ το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς σαν πιάσει πόστο: δερβέναγάς.
Δυστυχία σου, Ελλάς, με τα τέκνα που γεννάς!
Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα, τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;
Στίχοι: Γεώργιος Σουρής (100 χρόνια πριν) - Μουσική: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
1 Σχόλια
Αφού δεν αλλάξαμε μετά όχι μόνο από 110 χρόνια αλλά από πολλούς αιώνες, τι θα γίνει τώρα;;;
Posted on 24 Ιουλίου 2012 στις 11:50 μ.μ.
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας θα αναρτώνται μετά από λίγη ώρα και αφού εξεταστούν από τους διαχειριστές.
Σχόλια με Διαφημιστικό, προσβλητικό, υβριστικό ή ρατσιστικό περιεχόμενο θα απορρίπτονται αμέσως.